Miłość potrafi współcierpieć
Dręczenie córki powodowało udrękę matki. Wydaje się, że właśnie to mogło przekonać Jezusa, dlatego że Bóg doskonale wie, co znaczy cierpieć, gdy cierpią dzieci. Jedyną możliwością złego ducha, by zranić Boga, jest uderzenie w jego dzieci. Boga nie można zranić, jest zbyt wielki, zbyt potężny, niedostępny dla złego ducha. Zły duch nie może uczynić Bogu nic złego, Ale może zrobić coś złego jego dzieciom i wtedy Bóg cierpi. Kiedy ta kobieta mówi: Ulituj się nade mną, bo moja córka cierpi, Bóg ją rozumie. Bóg bardzo cierpi, gdy my cierpimy.

Łodzią na pustynię
Jezus udaje się łodzią na miejsce pustynne, a przecież to wbrew ludzkiej logice. Tymczasem Pan Bóg zna takie drogi, o których człowiek nie ma pojęcia, nie potrafi ich sobie nawet wyobrazić. Chodzi oczywiście o drogi Boże do naszego życia, do naszych serc. Jeśli Bóg chce gdzieś dotrzeć, to zawsze Mu się to uda/to osiągnie, nawet jeśli człowiekowi wydaje się, że ta droga jest niemożliwa do osiągnięcia, nawet jeśli uważa, że pora jest nieodpowiednia. Jest tylko jeden warunek, musimy Go zaprosić, musimy Go poprosić, aby do nas przybył. Nigdy nie jest za późno, aby się z Nim spotkać.

Nie bójmy się! Nosimy w sobie tyle różnego rodzaju lęków. Boimy się gniewu Bożego, boimy się reakcji innych ludzi, odrzucenia, podejmowania decyzji, tego, co czeka nas w przyszłości... Tę listę można kontynuować bez końca. Każdy z nas ma inne lęki, nikt nie jest od nich wolny. Sami nie jesteśmy w stanie sobie z nimi poradzić. Wiele z nich jest zresztą uzasadnionych. Bóg pragnie jednak nas od nich wyzwolić. Wzywa nas do pełnego zaufania Mu, do uczynienia odważnego kroku wiary, dzięki któremu w pełni Mu zawierzymy. Jeśli powierzymy się Bożej Opatrzności i będziemy podążać za głosem Jezusa Pasterza, nic złego nie może nas spotkać. Nie oznacza to, że będziemy wolni od przeciwności losu czy ludzkiej niechęci. On jednak zawsze weźmie nas w obronę. Każdy z nas wezwany jest do odwagi, bo Kto natomiast się lęka, nie osiągnie doskonałej miłości

Często całymi latami błądzimy po duchowych bezdrożach, zapominając o tym, czym jest zjednoczenie ze stadem i Pasterzem. Nie znamy już nawet Jego głosu. Smak źródlanej wody i odżywczego pokarmu zatarł się już całkiem w naszej pamięci. On jednak nie przestaje nas szukać i troszczyć się o nas. Wysyła swoich posłańców na nasze zagmatwane drogi, wzywając nas do powrotu. On widzi nasze osamotnienie, zagubienie i udrękę. Gdybyśmy tylko zechcieli dać się odnaleźć... On czeka na nas i pragnie obdarzyć nas życiem. Nigdy nie jest za późno, aby powrócić. Choć droga, którą będziemy musieli pokonać, może być trudna, to On nas na niej nie zostawi. Każdy z nas zaproszony jest do tego, aby wejść do królestwa niebieskiego. Ono jest naszą ojczyzną. Niech Jego głos nas do niego prowadzi.

Nigdy nie zrozumiemy ogromu i szaleństwa miłości Boga. Tak przecież nie wypada, to nie przystoi. Bóg człowiekiem?! Choć w dobie humanizmu jesteśmy głęboko przeświadczeni o godności ludzkiej, to jednak zdajemy sobie sprawę, że Bóg, który staje się człowiekiem, to za dużo, to poniżenie. Choć przyzwyczailiśmy się do tej prawdy, to jednak wciąż wywołuje ona w nas sprzeciw, niezrozumienie czy zadziwienie, jeśli tylko odważymy się nad nią zastanowić. Pięknie ujął to Zbigniew Herbert w Rozmyślaniach Pana Cogito o odkupieniu: nie wolno schodzić / nisko / bratać się krwią / nie powinien przysyłać syna / lepiej było królować / w barokowym pałacu z marmurowych chmur / na tronie przerażenia / z berłem śmierci.

Ewangelia według św. Jana ściśle łączy wydarzenie zesłania Ducha Świętego ze śmiercią i zmartwychwstaniem Zbawiciela. W Wielki Piątek Jezus na krzyżu „oddał Ducha”, a w niedzielę Zmartwychwstania wzywa do Jego przyjęcia: Wyżmijcie Ducha Świętego! Otworzyć się na Ducha Świętego to poddać się Jego wyzwalającej mocy: uwierzyć w niestrudzoną Bożą miłość i zacząć nią żyć. To dać się ponieść, zamiast iść pod wiatr. Doświadczając działania Ducha Świętego, przestajemy narzekać na życie i męczyć się rytualną religijnością, a stajemy się tym, kim mamy być z natury: dziećmi Boga i braćmi dla siebie.

W przyszłą niedzielę (4.06.2017) w naszym kościele przeżywać będziemy Mszę św. prymicyjną, którą odprawią Ks. Przemysław Marek TChr i Ks. Sławomir Strycharski TChr, którzy odbywali w naszej parafii swoje praktyki. Msza św. prymicyjna będzie miała miejsce o godz. 9.30.

Słowa kończące Ewangelię według św. Mateusza wskazują na uniwersalność Jego orędzia. Ten, którego wyczekiwał lud Izraela, a którego nie rozpoznał w dniu swego nawiedzenia (por. Łk 19, 44), został posłany ze swoją nauką nie tylko do synów Izraela. On przyszedł, aby pojednać całą ludzkość z Bogiem, i pragnie dotrzeć ze swoim orędziem do każdego człowieka. Apostołowie zostają posłani z misją do całego świata, mają pozyskiwać uczniów, tj. czynić chrześcijanami ludzi we wszystkich narodach. Bóg pragnie z każdym człowiekiem wejść w zbawczą komunię, aby pojednanie, które dokonało się na krzyżu, przybrało zasięg uniwersalny.

Miłość nie jest abstrakcją, jest konkretem. Ona przejawia i urzeczywistnia się w czynach. Nie można kochać kogoś i swoimi czynami zaprzeczać miłości. Taka wewnętrzna schizofrenia wymaga uzdrowienia. Nie oznacza to, że nie mogą przydarzyć się nam potknięcia czy upadki. Ważne jest jednak, abyśmy dążyli do wprowadzania słowa w czyn i nie byli jedynie słuchaczami, którzy oszukują samych siebie (por. Jk 1, 22). Jezus obiecuje nam Wspomożyciela, Ducha Prawdy, który będzie pomagał nam na tej drodze wewnętrznego pojednania. Otwórzmy się na Niego i prośmy Go, aby każdego dnia na nowo przychodził do nas i nas prowadził. Duch Święty powinien stać się oddechem naszego chrześcijańskiego życia.

Święty Paweł w Liście do Filipian pisze: Nasza […] ojczyzna jest w niebie (Flp 3, 20). Jezus natomiast zapewnia w dzisiejszej Ewangelii, że dla każdego z nas przygotuje w niej mieszkanie. Jesteśmy więc współobywatelami na równi ze świętymi i domownikami Boga (Ef 2, 19). Zostaliśmy obdarzeni niesamowitą godnością. Bóg dał nam udział w swoim życiu. Jezus jest tym, który wprowadza nas do tego życia, gdyż On jest drogą i prawdą, i życiem. Naszym zadaniem jest kroczyć za Nim i wierzyć w to, że wypełni On to, co zapowiedział. Jako domownicy Boga nie musimy obawiać się niczego, gdyż On stanął po naszej stronie. Wiara, którą pragnie w nas pogłębiać, wyda swoje owoce. Choć często powątpiewamy w siłę swojej wiary, pamiętajmy, że On jest jej gwarantem i tam, gdzie niedomagamy, On nas wspomaga.