Ostre słowa prawdy

Czy Jezus był antyklerykałem? Czy Jego słowa: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, czego was uczą. Nie naśladujcie jednak ich czynów, to manifest antyklerykalny wszechczasów? Jako kapłan i mnich mam głęboką świadomość opartą na własnych doświadczeniach oraz wielu osobistych rachunkach sumienia, że wobec mojej osobistej grzeszności i niedoskonałości, zaufanie człowieka, również duchownego, może wynikać tylko i wyłącznie z mądrej zasady wprowadzonej przez Jezusa. To prawda, że kapłani są grzesznikami. Ich wypowiedzi często bulwersują. Myślę przede wszystkim o sobie. Dlatego kocham te prawa, które wprowadza Jezus, bo są niezwykle prawdziwe i ludzkie, oryginalne i jednocześnie uniwersalne. Ale faryzeizm zagraża nie tylko kapłanom, wszyscy jesteśmy tłumem faryzeuszów. A Jezus chce, byśmy byli prawdziwymi uczniami, którzy słuchają słowa Bożego i rozważają je w swym sercu. Tylko Jezus jest prawdziwym Nauczycielem. Słuchajmy i bądźmy posłuszni Jego słowom!

Łatwo jest powiedzieć, że się kocha Boga. Łatwo jest powiedzieć wiele rzeczy, ale czy za tymi słowami idą też czyny? Miarą naszej miłości do Boga jest miłość do braci. Po ludzku to bardzo trudne. Jedynie Bóg ma moc uzdolnić do miłości nasze serca pełne egoizmu. W Eucharystii przyjmuje nas z tym wszystkim, co jest w naszych sercach, i nas przemienia, abyśmy potrafili kochać drugiego człowieka taką miłością, jaką objawił nam w swoim Synu i do jakiej także nas wzywa.

Boska moneta
W starożytności było tak, że imperium sięgało tam, gdzie sięgał obraz cesarza. Jeżeli cesarz wybił monetę ze swoim wizerunkiem, to tak daleko, jak zawędrowała ta moneta, tak daleko cesarz czuł się panem. Jego wizerunek wyznaczał granicę jego wpływu, granicę jego panowania. Pomyślmy sobie teraz o Jezusie Chrystusie, który w sercu każdego człowieka zostawił swój obraz, swoją podobiznę. Jak daleko sięga granica jego królestwa w nas, jak bardzo rozciąga się na pokolenia, na cały świat. Jezus Chrystus zostawia nam swoje oblicze, wyryte głęboko w naszym człowieczeństwie, i dlatego cała ludzkość jest pod Jego panowaniem. I to jest dobre panowanie, panowanie najpiękniejszego ze wszystkich synów ludzkich, najukochańszego, tego, który swoimi dłońmi wyrył nasze twarze i te twarze kocha.

Oblubienico, gdzie jesteś? Król, jego syn i uczta weselna. Czy kogoś tu brakuje? Kogo? Oblubienicy. Królestwo niebieskie, czyli niebo, przygotowywane jest przez króla dla jego syna jako uczta weselna i Jezus Chrystus zapomina w tej opowieści o Oblubienicy. Czy naprawdę zapomina? Czy może mówiąc te słowa, zwraca się po prostu do Oblubienicy owego syna królewskiego, czyli do mnie i do ciebie? To ja i ty, nasze dusze, Kościół święty - Oblubienica Ducha Świętego, ale także cały świat, czyli największa miłość Boga. To właśnie jest odpowiedź na brakującą postać w tej opowieści. Ja i moja dusza. Ty i Twoja dusza. Kościół Święty i cały świat. A wesele, które przygotowuje Bóg Ojciec, jest weselem, na którym wraz z Jezusem Chrystusem będziemy patrzeć na siebie z miłością i obiecywać sobie wierność i wspólnie spędzoną wieczność.

„Płyną z rąk Matki Bożej Częstochowskiej strumienie łask przez ziemię polską i tam, gdzie biją polskie serca.”
(słowa ks. Ignacego Posadzego SChr wypowiedziane w bazylice gnieźnieńskiej 15.04.1966)

„Idźmy naprzód z nadzieją!”  – pod takim hasłem obchodzimy dziś XVII Dzień Papieski. Szczególnie widocznym znakiem tego święta jest przykościelna i publiczna zbiórka na fundusz stypendialny Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Jednak obchodom tego Dnia towarzyszyć będą również liczne wydarzenia duchowe oraz kulturalne chociażby takie jak bieg papieski, czy festyn parafialny.

Osobiste spotkanie w naszym życiu Jezusa, poznanie Go owocuje pragnieniem pójścia za Nim i włączenia się w dzieło odkupienia. Podążanie za Panem oznacza pełnienie Jego woli w życiu codziennym. Tak jak Jezus mamy stać się sługami naszych braci i sióstr, byśmy wraz z nimi mogli wejść do królestwa niebieskiego. Podejmijmy więc zaproszenie do pracy w winnicy Pańskiej, które kieruje dziś do nas Chrystus w przypowieści.

 Myśli Boże górują nad myślami naszymi, a Jego drogi nad naszymi drogami. Dzisiejsza Ewangelia o gospodarzu, który tak samo wynagradza robotników pracujących przez wiele godzin, i tych, którzy dołączyli w ostatniej chwili, może rodzić w nas odruch buntu. „Czy na to złym okiem patrzysz, że jestem dobry?” – pyta gospodarz. Bóg pragnie zbawić nas wszystkich, także tych, którzy naszym zdaniem zupełnie na to nie zasługują. Czeka na choćby jedno drgnienie skruszonego serca, aby je przygarnąć i uleczyć. Jeśli nadmiar Jego dobroci i cierpliwości nas gorszy, módlmy się, aby nauczył nas patrzeć na innych i siebie samych Jego oczami – miłosiernie.

W czasach Jezusa kładziono wielki nacisk na konieczność podtrzymywania pokojowych relacji. Kto się pomylił – twierdzili rabini – powinien uznać swój błąd i prosić o wybaczenie, a ten, kto doznał obrazy, był zobowiązany do przebaczenia. Jezus wymaga od nas jeszcze więcej: przebaczenia bezwarunkowego! Na wzór Ojca, który „sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złym i nad dobrymi” i który „zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych”. Wniosek jest zaskakujący: mamy prawo prosić Boga o przebaczenie jedynie wówczas, gdy w szczerości serca wybaczamy naszym winowajcom. Wszelki warunek stawiany w tym względzie jest naszą stratą: opóźnia przebaczenie, na które sami liczymy…

Pan Jezus podaje dzisiaj w Ewangelii bardzo szczegółową instrukcję tego, jak postępować z osobami, które grzeszą, które postępują w sposób niewłaściwy. Najpierw należy upomnieć taką osobę w cztery oczy, jeśli się nie nawróci, to wraz ze świadkiem, jeśli wtedy też nie zareaguje, to trzeba donieść o tym Kościołowi. Jest to bardzo czytelna instrukcja, którą czasem pomijamy w poszukiwaniu plotki i osobistej satysfakcji: jestem lepszy od ciebie i wszystkim o tym powiem. Szczególnie interesujące jest jednak to sformułowanie: a jeśli nawet Kościoła nie usłucha ten grzesznik, to niech ci będzie jak poganin, chciałoby się pomyśleć: niech ci będzie obmierzły, ale to nieprawda, bo Jezus pogan i grzeszników traktował z największą troską. Nie z pogardą, nie z odrazą, nie na dystans, tylko z jeszcze większą przyjaźnią i życzliwością. A więc jeśli twój wróg upomniany przez ciebie się nie nawróci i upomniany wraz ze świadkami też tego nie zrobi, i gdy doniesiesz Kościołowi też się nie nawróci, to wtedy znaczy, że masz być wobec niego wyjątkowo serdeczny, wyjątkowo życzliwy, wyjątkowo zainteresowany jego sytuacją, bo jest to sytuacja dramatyczna. Musimy pamiętać, że ani Kościół, ani Pan Bóg nas nie odrzucają. Kościół i Pan Bóg są teraz tymi, którzy traktują nas jak poganina i grzesznika, czyli z największą troską, z największą miłością i się bardzo za nas, grzeszników, modlą.

Myślenie po ludzku, zamiast po Bożemu, jest pierwszym skutkiem grzechu pierworodnego. Tak naprawdę grzech pierworodny polega na tym, że człowiek ma poodwracane pragnienia, że pragnie tego, co złe, zamiast tego, co dobre, że jest nastawiony "na", oczekuje, spodziewa się, marzy o tym, co wcale nie przyniesie mu szczęścia. To jest skutek grzechu pierworodnego i Święty Piotr udowadnia nam to dzisiaj , mówiąc do Jezusa: Nie chciałbym, żebyś realizował plany swojego Ojca, wolałbym, żebyś zrealizował moje ludzkie plany. Dlatego usłyszał od Jezusa, że jest przeszkodą. Wszyscy mamy prawo błądzić, mówić Bogu: Pomyliłem się. Moje marzenia, pragnienia są złe. Nie wolno nam jednak stawiać naszych planów ponad plany Boga.

 Ryzykowne pytanie 
Jezus odważył się zadać uczniom bardzo ryzykowne pytanie. Pytanie, po którym mógł stracić do nich zaufanie. Tymczasem oni odpowiadają źle, ale swoją odpowiedzią pokazują Jezusowi jedną ważną rzecz, że wytrwale szukają prawdy o Nim, że zastanawiali się bardzo głęboko, kim On jest, że to pytanie nurtowało ich już wcześniej i już wcześniej próbowali sobie na nie odpowiedzieć. I to jest chyba najważniejsze dla Jezusa. Jezus nie dziwi się, że się pomylili, mają do tego prawo. Dlaczego mają prawo do pomyłek? Bo szukają i to zadawala Jezusa. Dla Jezusa poszukiwanie prawdy jest powodem do dumy. Szukajmy codziennie odpowiedzi na pytanie k im jest dla mnie Jezus. To najważniejsze pytanie życia.

Miłość potrafi współcierpieć
Dręczenie córki powodowało udrękę matki. Wydaje się, że właśnie to mogło przekonać Jezusa, dlatego że Bóg doskonale wie, co znaczy cierpieć, gdy cierpią dzieci. Jedyną możliwością złego ducha, by zranić Boga, jest uderzenie w jego dzieci. Boga nie można zranić, jest zbyt wielki, zbyt potężny, niedostępny dla złego ducha. Zły duch nie może uczynić Bogu nic złego, Ale może zrobić coś złego jego dzieciom i wtedy Bóg cierpi. Kiedy ta kobieta mówi: Ulituj się nade mną, bo moja córka cierpi, Bóg ją rozumie. Bóg bardzo cierpi, gdy my cierpimy.

Łodzią na pustynię
Jezus udaje się łodzią na miejsce pustynne, a przecież to wbrew ludzkiej logice. Tymczasem Pan Bóg zna takie drogi, o których człowiek nie ma pojęcia, nie potrafi ich sobie nawet wyobrazić. Chodzi oczywiście o drogi Boże do naszego życia, do naszych serc. Jeśli Bóg chce gdzieś dotrzeć, to zawsze Mu się to uda/to osiągnie, nawet jeśli człowiekowi wydaje się, że ta droga jest niemożliwa do osiągnięcia, nawet jeśli uważa, że pora jest nieodpowiednia. Jest tylko jeden warunek, musimy Go zaprosić, musimy Go poprosić, aby do nas przybył. Nigdy nie jest za późno, aby się z Nim spotkać.

Nie bójmy się! Nosimy w sobie tyle różnego rodzaju lęków. Boimy się gniewu Bożego, boimy się reakcji innych ludzi, odrzucenia, podejmowania decyzji, tego, co czeka nas w przyszłości... Tę listę można kontynuować bez końca. Każdy z nas ma inne lęki, nikt nie jest od nich wolny. Sami nie jesteśmy w stanie sobie z nimi poradzić. Wiele z nich jest zresztą uzasadnionych. Bóg pragnie jednak nas od nich wyzwolić. Wzywa nas do pełnego zaufania Mu, do uczynienia odważnego kroku wiary, dzięki któremu w pełni Mu zawierzymy. Jeśli powierzymy się Bożej Opatrzności i będziemy podążać za głosem Jezusa Pasterza, nic złego nie może nas spotkać. Nie oznacza to, że będziemy wolni od przeciwności losu czy ludzkiej niechęci. On jednak zawsze weźmie nas w obronę. Każdy z nas wezwany jest do odwagi, bo Kto natomiast się lęka, nie osiągnie doskonałej miłości

Często całymi latami błądzimy po duchowych bezdrożach, zapominając o tym, czym jest zjednoczenie ze stadem i Pasterzem. Nie znamy już nawet Jego głosu. Smak źródlanej wody i odżywczego pokarmu zatarł się już całkiem w naszej pamięci. On jednak nie przestaje nas szukać i troszczyć się o nas. Wysyła swoich posłańców na nasze zagmatwane drogi, wzywając nas do powrotu. On widzi nasze osamotnienie, zagubienie i udrękę. Gdybyśmy tylko zechcieli dać się odnaleźć... On czeka na nas i pragnie obdarzyć nas życiem. Nigdy nie jest za późno, aby powrócić. Choć droga, którą będziemy musieli pokonać, może być trudna, to On nas na niej nie zostawi. Każdy z nas zaproszony jest do tego, aby wejść do królestwa niebieskiego. Ono jest naszą ojczyzną. Niech Jego głos nas do niego prowadzi.

Nigdy nie zrozumiemy ogromu i szaleństwa miłości Boga. Tak przecież nie wypada, to nie przystoi. Bóg człowiekiem?! Choć w dobie humanizmu jesteśmy głęboko przeświadczeni o godności ludzkiej, to jednak zdajemy sobie sprawę, że Bóg, który staje się człowiekiem, to za dużo, to poniżenie. Choć przyzwyczailiśmy się do tej prawdy, to jednak wciąż wywołuje ona w nas sprzeciw, niezrozumienie czy zadziwienie, jeśli tylko odważymy się nad nią zastanowić. Pięknie ujął to Zbigniew Herbert w Rozmyślaniach Pana Cogito o odkupieniu: nie wolno schodzić / nisko / bratać się krwią / nie powinien przysyłać syna / lepiej było królować / w barokowym pałacu z marmurowych chmur / na tronie przerażenia / z berłem śmierci.

Ewangelia według św. Jana ściśle łączy wydarzenie zesłania Ducha Świętego ze śmiercią i zmartwychwstaniem Zbawiciela. W Wielki Piątek Jezus na krzyżu „oddał Ducha”, a w niedzielę Zmartwychwstania wzywa do Jego przyjęcia: Wyżmijcie Ducha Świętego! Otworzyć się na Ducha Świętego to poddać się Jego wyzwalającej mocy: uwierzyć w niestrudzoną Bożą miłość i zacząć nią żyć. To dać się ponieść, zamiast iść pod wiatr. Doświadczając działania Ducha Świętego, przestajemy narzekać na życie i męczyć się rytualną religijnością, a stajemy się tym, kim mamy być z natury: dziećmi Boga i braćmi dla siebie.

W przyszłą niedzielę (4.06.2017) w naszym kościele przeżywać będziemy Mszę św. prymicyjną, którą odprawią Ks. Przemysław Marek TChr i Ks. Sławomir Strycharski TChr, którzy odbywali w naszej parafii swoje praktyki. Msza św. prymicyjna będzie miała miejsce o godz. 9.30.

Słowa kończące Ewangelię według św. Mateusza wskazują na uniwersalność Jego orędzia. Ten, którego wyczekiwał lud Izraela, a którego nie rozpoznał w dniu swego nawiedzenia (por. Łk 19, 44), został posłany ze swoją nauką nie tylko do synów Izraela. On przyszedł, aby pojednać całą ludzkość z Bogiem, i pragnie dotrzeć ze swoim orędziem do każdego człowieka. Apostołowie zostają posłani z misją do całego świata, mają pozyskiwać uczniów, tj. czynić chrześcijanami ludzi we wszystkich narodach. Bóg pragnie z każdym człowiekiem wejść w zbawczą komunię, aby pojednanie, które dokonało się na krzyżu, przybrało zasięg uniwersalny.

Miłość nie jest abstrakcją, jest konkretem. Ona przejawia i urzeczywistnia się w czynach. Nie można kochać kogoś i swoimi czynami zaprzeczać miłości. Taka wewnętrzna schizofrenia wymaga uzdrowienia. Nie oznacza to, że nie mogą przydarzyć się nam potknięcia czy upadki. Ważne jest jednak, abyśmy dążyli do wprowadzania słowa w czyn i nie byli jedynie słuchaczami, którzy oszukują samych siebie (por. Jk 1, 22). Jezus obiecuje nam Wspomożyciela, Ducha Prawdy, który będzie pomagał nam na tej drodze wewnętrznego pojednania. Otwórzmy się na Niego i prośmy Go, aby każdego dnia na nowo przychodził do nas i nas prowadził. Duch Święty powinien stać się oddechem naszego chrześcijańskiego życia.

Święty Paweł w Liście do Filipian pisze: Nasza […] ojczyzna jest w niebie (Flp 3, 20). Jezus natomiast zapewnia w dzisiejszej Ewangelii, że dla każdego z nas przygotuje w niej mieszkanie. Jesteśmy więc współobywatelami na równi ze świętymi i domownikami Boga (Ef 2, 19). Zostaliśmy obdarzeni niesamowitą godnością. Bóg dał nam udział w swoim życiu. Jezus jest tym, który wprowadza nas do tego życia, gdyż On jest drogą i prawdą, i życiem. Naszym zadaniem jest kroczyć za Nim i wierzyć w to, że wypełni On to, co zapowiedział. Jako domownicy Boga nie musimy obawiać się niczego, gdyż On stanął po naszej stronie. Wiara, którą pragnie w nas pogłębiać, wyda swoje owoce. Choć często powątpiewamy w siłę swojej wiary, pamiętajmy, że On jest jej gwarantem i tam, gdzie niedomagamy, On nas wspomaga.