Sobota, 20 Kwietnia

Dzieje Apostolskie 9,31-42.

Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i obfitował w pociechę Ducha Świętego.
Kiedy Piotr odwiedzał wszystkich, przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Liddzie.
Znalazł tam pewnego człowieka imieniem Eneasz, który był sparaliżowany i od ośmiu lat leżał w łóżku.
«Eneaszu – powiedział do niego Piotr – Jezus Chrystus cię uzdrawia, wstań i zaściel swoje łóżko!» I natychmiast wstał.
Widzieli go wszyscy mieszkańcy Liddy i Szaronu i nawrócili się do Pana.
Mieszkała też w Jafie pewna uczennica imieniem Tabita, co znaczy Gazela. Czyniła ona dużo dobrego i dawała hojne jałmużny.
Wtedy właśnie zachorowała i umarła. Obmyto ją i położono w izbie na piętrze.
Lidda leżała blisko Jafy; gdy więc uczniowie dowiedzieli się, że jest tam Piotr, wysłali do niego dwóch posłańców z prośbą: «Przyjdź do nas niezwłocznie».
Piotr poszedł z nimi, a gdy przyszedł, zaprowadzili go do izby na górze. Otoczyły go wszystkie wdowy i pokazywały mu ze łzami w oczach chitony i płaszcze, które zrobiła im Gazela za swego życia.
Po usunięciu wszystkich, Piotr upadł na kolana i modlił się. Potem zwrócił się do zwłok i rzekł: «Tabito, wstań!» A ona otwarła oczy i zobaczywszy Piotra, usiadła.
Piotr podał jej rękę i podniósł ją. Zawołał świętych i wdowy, i ujrzeli ją żywą.
Wieść o tym rozeszła się po całej Jafie i wielu uwierzyło w Pana.

Księga Psalmów 116(115),12-13.14-15.16-17.

Czym się Panu odpłacę
za wszystko, co mi wyświadczył?
Podniosę kielich zbawienia
i wezwę imienia Pana.

Wypełnię me śluby dla Pana
przed całym Jego ludem.
Cenna jest w oczach Pana
śmierć Jego wyznawców.

O Panie, jestem Twoim sługą,
Twym sługą, synem Twojej służebnicy.
Ty rozerwałeś moje kajdany.
Tobie złożę ofiarę pochwalną
i wezwę imienia Pana.

Ewangelia wg św. Jana 6,55.60-69.

W synagodze w Kafarnaum Jezus powiedział: «Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem».
Wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, wielu mówiło: «Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?»
Jezus jednak świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy?
A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem?
To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem.
Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą». Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać.
Rzekł więc: «Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli mu to nie zostało dane przez Ojca».
Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło.
Rzekł więc Jezus do Dwunastu: «Czyż i wy chcecie odejść?»
Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego.
A my uwierzyliśmy i poznaliśmy, że Ty jesteś Świętym Bożym».

Święta Hildegarda z Bingen

Dusza, od początku do końca każdego działania, musi czcić z równą gorliwością siedem darów Ducha Świętego. Na początku swego działania przyjmuje mądrość, którą posiądzie po bojaźni i zachowuje pośród odwagi – siły serca – strzeże się w rzeczach niebieskich rozumem i radą, a w rzeczach ziemskich otacza się umiejętnością i pobożnością: należy je przyjąć z wielkim szacunkiem, ponieważ są jej wsparciem. Niech dusza zatem otworzy się najpierw na Mądrość, aby zakończyć swoje działanie w nieśmiałości i skromności. W międzyczasie niech uzbroi się w stanowczość dzięki ozdobie rozumu i rady, a także niech wzmocni się dzięki umiejętności i współczuciu.
Ruch rozumnej duszy i działanie ciała, zgodnie z jego pięcioma zmysłami, podążają jedną i tą samą ścieżką, ponieważ dusza nie porusza ciałem więcej, niż jest w stanie osiągnąć, a ciało działa tylko zgodnie z tym, co dusza wprawia w ruch. Różne zmysły nie są od siebie oddzielone, ale wspierają się zdecydowanie nawzajem i oświecają całego człowieka, aby prowadzić go w górę lub w dół, zgodnie z wyborami jego duszy.
Poznanie duszy przynosi łzy skruchy, podczas gdy grzechy ją ochładzają. Wytrwałość w prawości przynosi jej, oprócz dobrych uczynków, ciepło wyższych pragnień. Inne cnoty przychodzą z pomocą stanowczości, aby przekazać każdemu wierzącemu usposobienie świętości – łaskę uświęcającą –. Dusza jest przeniknięta rosą i ciepłem Ducha Świętego, opanowuje ciało i pociąga je do służenia Bogu. Następnie wszystkie organy wewnętrzne wnoszą swoją energię do duszy ludzkiej, aby jej służyć. Kiedy więc dusza porzuca grzech, aby wypełnić sprawiedliwość, wznosi się, podążając za rozumem.