Kazanie espresso - Najemnik i pasterz
Istotą dzisiejszej Ewangelii jest prawda o trosce pasterza o owce aż po oddanie za nie życia. Tym pasterzem jest Jezus. On zna swoje owce. Kocha i troszczy się o nas. Jezus poświęcenie pasterza konfrontuje z postawą najemnika, który wobec niebezpieczeństwa znajduje wygodną wymówkę, że jego życie jest najcenniejsze. Indywidualizm, egoizm bardzo często wypełnia serce człowieka. Dlatego tak bardzo cenimy tych, którzy nie myślą tylko o sobie, którzy wobec nas nie są jedynie najemnikami, ale prawdziwie oddanymi pasterzami. A ja? Czy naśladuję pasterza czy najemnika? Czy czuję się odpowiedzialny za Kościół?

Przedziwne. Uczniowie wpadają w popłoch, gdy Jezus staje pośród nich, bo się im wydaje, że widzą ducha. Jezus, by ich uspokoić, pokazuje swoje ręce i nogi, a następnie spożywa z nimi pieczoną rybę. W tych czynach przekazuje prawdę, że wszystko, co mówił do nich wcześniej, wypełniło się przez Jego śmierć i zmartwychwstanie. I ta prawda staje się najważniejszym aspektem świadectwa uczniów. Mają iść do świata i głosić, że Chrystus został ukrzyżowany i zmartwychwstał. To ma być także nasze świadectwo. Prawda o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa jest treścią chrześcijańskiego życia. Chrystus obecny w historii świata, w historii naszego życia to nie mit. Chrystus jest realny.

Kazanie espresso - Chrystus jest naszym pokojem
Jezus przynosi dar pokoju. Więcej, to On sam jest pokojem. Jego pokój jest głębszy, inny od tego, który daje świat, bo Chrystus przyszedł nas zbawić, przeszedł przez krzyż, śmierć i piekło. Pokój Jezusa jest doskonały, bo jego źródłem są Jego rany. Ten pokój napełnia nas także w sakramencie pokuty, kiedy doświadczamy przebaczającej miłości Boga. Pokoju i miłosierdzia doświadcza Tomasz Apostoł, kiedy jest zaproszony do tego, aby włożyć ręce w rany Jezusa, niejako wejść w nie całym swoim życiem. „Unieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce, podnieś też swoją rękę i włóż w mój bok. I przestań być niedowiarkiem, a bądź wierzącym”. Uwierzmy i oddajmy się w pokorze Bogu, abyśmy i my zostali napełnieni Jego pokojem.

Pan Zmartwychwstał ! Prawdziwie Zmartwychwstał ! To zawołanie, które dzisiaj rozbrzmiewa przynosi nam prawdziwą nadzieję.

W świecie zachwianych wartości, trudnej pandemicznej codzienności Chrystus Zmartwychwstały przynosi nam nową nadzieję.  Otwiera przed nami nowe horyzonty. Wskazuje nam wieczność jako Dom Ojca.  Odkrywa przed nami sens naszego życia. Nie musimy lękać się jutra, bo Chrystus Zmartwychwstał. Z okazji Świąt Wielkiej Nocy składam najserdeczniejsze życzenia obfitych łask. Niech niewyczerpana dla nas miłość Zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, która wszystko przezwycięża jednoczy nas we wspólnym wychwalaniu Zwycięskiego Króla. Niech nasze niespokojne serca znajdą przy Nim swoje odpocznienie. Niech Pokój i Łaska Zmartwychwstałego spoczną na wszelkim trudzie i dziele podjętym w Jego Imię. Te życzenia kieruję do całej Wspólnoty Wniebowzięcia NMP: do moich współpracowników, do wszystkich parafian, do wszystkich związanych emocjonalnie z naszym kościołem, do gości oraz do wszystkich członków grup i wspólnot.

Do składanych życzeń pragnę dołączyć podziękowania, zwłaszcza tym wszystkim, którzy ofiarując swój czas, swoją pracę i umiejętności ubogacili nasze przeżywanie tych ostatnich dni. Moje podziękowania kieruję najpierw do moich współpracowników księży którym przede wszystkim dziękuję za posługę w konfesjonale,  głoszone Słowo Boże i sprawowane liturgie. Dziękuje klerykom i bratu zakonnemu którzy wspierali nas zwłaszcza w przygotowaniach liturgii. Składam podziękowania całej Służbie Liturgicznej Ołtarza. Dziękuję wszystkim którzy zadbali o piękno śpiewu w czasie liturgii Wielkiego Tygodnia zwłaszcza panu Markowi naszemu organiście i wspólnocie Jemu Chwała. Dziękuję radnym parafii. Dziękuję wszystkim wspólnotom organizującym czuwania. Dziękuję naszemu panu Janowi, s. Małgorzacie  oraz wszystkim którzy tworzyli tegoroczne  wielkotygodniowe dekoracje. Dziękuję wszystkim którzy na różne sposoby tworzyli nasze liturgie. Dziękuję wszystkim, którzy poświecili swój czas i siły, aby te Święta w naszym kościele były dobrze przygotowane. Członkom Caritas, właścicielom „Pomorzanki” wolontariuszom oraz siostrze Monice dziękuję za troskę w te dni o biednych, by i oni mogli obficiej świętować. Niech Chrystus Zmartwychwstały będzie dla was nagrodą.

Kazanie espresso – Misterium paschalne

Opis Męki Jezusa czytany w Niedzielę Palmową to nie tylko słowa. To wydarzenie, w którym uczestniczymy. W kościołach podczas uroczyście sprawowanych obrzędów Męka Pańska poprzedzona jest wspomnieniem wjazdu Jezusa do Jerozolimy i poświęceniem palm. Najpierw słyszymy radosne „Hosanna” tłumów witających Jezusa, a za chwilę tragiczne: „Ukrzyżuj”. Uczestniczymy w tych dramatycznych wydarzeniach obarczeni naszymi krzyżami niesionymi cierpliwie przez całe życie. Wchodząc w misterium Paschy, chcemy je przejść razem z Chrystusem. U Jego boku doświadczyć siły życia i zmartwychwstania.

Kazanie espresso – Radykalizm życia chrześcijańskiego
„Jeśli ziarno pszenicy wrzucone w ziemię nie obumrze, pozostanie tam samo; jeśli zaś obumrze, przynosi obfity plon”. Jezus przyszedł, aby zasiać w ludzkości ziarna życia Bożego. Wymaga to wielkiego radykalizmu, bo ekonomia Boga jest inna: aby żyć, trzeba umrzeć; aby zyskać, trzeba stracić. „Ten, kto kocha swoje życie, traci je; ten zaś, kto nie przecenia swojego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”. Trzeba więc zrezygnować z siebie i podążać za Jezusem. Znakiem prawdziwego życia jest krzyż Chrystusa, który głośno woła do naszych sumień i serc. To jest owa „godzina” Jezusa. Słowo „krzyż”, wypowiedziane do człowieka naszych czasów, niesie ocalenie. Czy potrafię usłyszeć ten głos, kiedy każdego dnia patrzę na krzyż Chrystusa zawieszony na ścianie mojego mieszkania?

Kazanie espresso - Droga do światła

Wielki Post jest czasem, w którym uświadamiamy sobie, że Bóg nas miłuje, że daje nam najcenniejszy dar – swojego Syna, abyśmy mieli życie. Bóg pragnie, abyśmy mocno wierzyli w tę prawdę, żeby nikt z nas zginął. Biedny jest człowiek, który nie wierzy i odrzuca miłość Boga lub krąży po bezdrożach, bo w jego życiu panują ciemności, gubi się. Tymczasem wiara rozświetla nasze drogi, daje szczęście, prawdziwą radość. Wielki Post jest właśnie taką drogą do światła. I my możemy nią podążać, jeśli staniemy w prawdzie o naszym życiu przed Bogiem i odsłonimy przed Nim nasze serce tak jak Nikodem. Bóg nas kocha, więc pomoże nam swoją obecnością, da światło i życie.

Świątynia, a nie targowisko
Świątynia oznacza miejsce spotkania człowieka z Bogiem. Powinna być wolna od wszelkich ludzkich interesów. Jezus wskazuje w ten sposób, jak ważna jest czystość wiary. Tymczasem dramatem współczesnego człowieka jest to, że bardzo często czyni targowiskiem własne serce i sumienie. Człowiek gubi się, żyjąc jedynie własnymi interesami. Gubi się, kiedy w jego życiu wszystko staje się ważniejsze od Boga. Jezus pokazuje nam również, że On sam jest nową świątynią. Prowadzi nas w ten sposób do tajemnicy zmartwychwstania. Dlatego praca nad własnym sumieniem jest ciągłą drogą paschalną, drogą do nawrócenia i życia.

Nasza duchowa góra Tabor

Na górze Tabor podczas przemienienia światło pokazuje uczniom, kim naprawdę jest Jezus. To ma być umocnienie dla uczniów przed „zgorszeniem krzyża”. Wszystko to, co ujrzeli, nie może być jednak przedmiotem jakichś spekulacji czy plotek. Dopiero śmierć i zmartwychwstanie Jezusa będą właściwym wyjaśnieniem tych wydarzeń. „Pracuj, trudź się, znoś także cierpienia i udręki, abyś przez czystość i piękno dobrych dzieł mógł osiągnąć w miłości to, co oznaczają jaśniejące szaty Pana” – mówił św. Augustyn. Tak naprawdę nasza duchowa obecność na górze Tabor jest przygotowaniem do trudu życia apostolskiego, do trudu dawania świadectwa.

Droga do nowego życia
„Nawracajcie się” – to wezwanie odnosi się do całego człowieka. Dotyka jego mentalności i działania. Nawrócenie to przede wszystkim odpowiedź na wezwanie Boga, to zmiana swojego życia oraz słuchanie Pana, bo On najlepiej wie, co dla nas jest najważniejsze. To ukierunkowanie na Boga i bliźniego, a nie na to, co dla nas jest najlepsze tu i teraz. Z nawrócenia rodzi się nowe życie, nowa, głębsza relacja z Bogiem, z drugim człowiekiem. Czasem ta nowa droga oznacza wyrzeczenia, podjęcie trudów i zmagań, które stają się naszą pustynią. Ale by iść dalej za Jezusem, trzeba się wciąż nawracać, ciągle korygować swoje myślenie, a czasami nawet rezygnować z wygodnych przyzwyczajeń. To nie jest łatwe.

Effatha – ‘otwórz się’
Jezus także i do nas kieruje słowo Effatha. Bardzo często w naszym życiu duchowym, wewnętrznym, jesteśmy głusi na głos Boga. Kiedy żyjemy w ciągłym zabieganiu, szaleństwie zakupów, w hałasie, zgiełku; kiedy nie mamy czasu, by na chwilę przystanąć, zanurzyć się w ciszy własnego serca; kiedy nie znajdujemy czasu na lekturę Pisma Świętego, jesteśmy głusi na wolę Bożą. Natomiast kiedy słuchamy słów Boga, ale żyjemy tak, jakbyśmy Go nie słuchali, jesteśmy również niemi. Nie mówimy wówczas prawdy. Jesteśmy zamknięci na Prawo Boże. A zatem potrzebujemy również uzdrowienia, cudu otwarcia się na wolę Bożą, na słowa Jezusa, na Prawo Boże.

Zapał Jezusa

„Po to wyszedłem”. Czasem praca wydaje się ponad siły. Męczy nas brak czasu dla siebie, na wyciszenie. Jest tak, jakby „całe miasto zgromadziło się u drzwi”. Bywa, że i na modlitwę musimy wyrywać czas z codziennych zajęć. A gdy już zanurzamy się w samotnej modlitwie, zjawiają się ludzie potrzebujący pomocy. „Wszyscy Cię szukają” – to lekcja, że w samotnej modlitwie muszę przedstawiać Ojcu tych wszystkich, którzy szukają pomocy duchowej. Jezus czyni dobro, wszystkim. Nie narzeka, że tak wielu Go szuka. Głosiciel wiary, którym na mocy chrztu świętego i bierzmowania jest każdy z nas, musi brać przykład z zapału Jezusa.

Słowo, które daje wolność
Słowo człowieka różni się od słowa, które wypowiada Jezus. Słowo Jezusa ma moc, daje człowiekowi wolność, szczęście. Pozwala dojść do prawdy o nas samych. Jak nauczał św. Jan Chryzostom: „Pan przemienia nauczanie z korzyścią dla słuchaczy, przechodząc od cudów do słów i znów od nauczania o swojej doktrynie do cudów”. Za Benedyktem XVI możemy doświadczyć, że „słowo Jezusa, Ewangelia egzorcyzmuje świat, czyli chroni świat od wszelkiego zła”. Kiedy głosimy słowo Jezusa, to ono zmienia świat i czyni go lepszym. Jako chrześcijanie każdego dnia powinniśmy czytać Pismo Święte. Jednak znajomość Biblii to nie tylko kwestia wiedzy, to znajomość Słowa, które ma moc. Słowo Jezusa jest ratunkiem w trudnych chwilach. To słowo „czyta” moje serce, czyta mnie od środka. Ono uwalnia od zła. Daje wolność.

CZAS SIĘ WYPEŁNIŁ

Czas, który jest nam dany, jest darem od Boga. Otrzymujemy go, aby w sposób właściwy przejść przez życie. Czas jest darem trudnym i wymagającym. Jest on nam zadany. Dlatego nie wystarczy żyć jakkolwiek, ale trzeba żyć dobrze. W dzisiejszej Ewangelii Chrystus wypowiada słowa: „Czas się wypełnił”. Te słowa zapisał też w swoich Notatkach osobistych św. Jan Paweł II. Przypominają nam one, że musimy ciągle podejmować wysiłek nad zmianą własnego życia. Odpowiedzmy więc na wezwanie Jezusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”, pamiętając, że czas został nam dany dla naszego nawrócenia.

Jezus chce się z nami spotkać
„Czego szukacie?”. Dzisiaj to pytanie Jezusa skierowane jest szczególnie do mnie. Pan przechodzi obok mnie i pyta: Czy chcesz spotkać się ze Mną? Dzisiaj Jezus chce się ze mną spotkać. Chce uczynić lepszym moje życie. Jednocześnie pragnie, by mój wybór był dobrowolny, świadomy. Dzięki temu moja relacja z Nim stanie się osobowa, głęboka. Abraham Joshua Heschel, żydowski myśliciel i teolog głębi, uważał, że cała Biblia jest zapisem tej prawdy, iż Bóg szuka człowieka. Jednak czy ja pozwalam się Bogu odnaleźć i czy umiem odpowiedzieć na pytanie Jezusa całym swoim życiem? Święty Jan od Krzyża modlił się: „O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!”.

Moja chrześcijańska tożsamość

Pierwszą z ustanowionych przez św. Jana Pawła II różańcowych tajemnic światła, poświęconych działalności publicznej Jezusa, jest tajemnica chrztu Jezusa w Jordanie, po którym została potwierdzona tożsamość Jezusa: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym”. Chrzest jest również znakiem naszej tożsamości – mówi, że należymy do Chrystusa. Data przyjęcia sakramentu chrztu świętego jest jedną z najważniejszych dat naszego życia. Czy znam datę swojego chrztu? Czy żyję jak chrześcijanin? Warto w święto Chrztu Pańskiego zadać sobie pytanie: Czy moja rodzina jest środowiskiem wiary, miejscem, gdzie moja wiara się pogłębia?

Na początku...
Człowiek w swoich poszukiwaniach, zwłaszcza tych naukowych, stawia pytanie o początek ludzkości i świata. Wielu z nas interesuje się archeologią czy też genealogią. W poszukiwaniach na temat dziejów własnej rodziny trzeba sięgnąć wstecz, głębiej, do dziadków, pradziadków, praprzodków. Człowiek wiary, sięgając do początków, tak naprawdę sięga nie tylko głębiej, ale przede wszystkim wyżej – aż do Boga. „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga – i Bogiem było Słowo (...). Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Słowa dzisiejszej Ewangelii mówią o tym, że wszelki początek jest w Bogu i że Bóg jest pośród nas. Mówią o Bożej miłości. Ja żyję i jestem. Miałem swój własny początek, bo Bóg tego chciał. Jestem Jego stworzeniem, któremu okazuje ogrom swojej miłości.

Dar rodziny
Bóg zechciał być dzieckiem, mieć rodzinę, wzrastać w niej, rozwijać się, dojrzewać do pełni człowieczeństwa. Około trzydziestu lat spędził Jezus w swoim domu rodzinnym. Trzy lata nauczał, w ciągu trzech dni nas zbawił. Te proporcje pokazują, że nasza codzienność jest dla Boga bardzo ważna. To w codzienności obdarzamy się miłością i przebaczamy sobie nawzajem. To w codzienności słuchamy Boga. Są też chwile szczególne, trudne. Dla Maryi był to moment zwiastowania, dla Świętej Rodziny – proroctwo Symeona. Niech Święta Rodzina z Nazaretu będzie dla nas ciągłą inspiracją w czynieniu naszej codzienności coraz piękniejszą i bardziej świętą.

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia składam najserdeczniejsze życzenia całej Wspólnocie Parafialnej – moim współpracownikom, Księżom, Klerykom, Siostrom Współpracownikom Świeckim, wszystkim Grupom i Wspólnotom naszej Parafii, wszystkim Parafianom i Gościom -  życzę Wam głębokiego przeżycia wielkiej Tajemnicy Miłości Boga do człowieka, która pozwala nam czuć się kochanymi przez Boga!

Życzę Wam, aby Święta Bożego Narodzenia umocniły Was w miłości i pokoju, a ta świąteczna atmosfera w rodzinach, niech trwa jak najdłużej.

                                                                                       Ks. Marek

Wolni, aby współpracować z Bogiem
Bóg szanuje wolność człowieka. Dlatego w zwiastowaniu ustami anioła Gabriela objawia Maryi swoją wolę, ale pyta jednocześnie, czy chce ją przyjąć. Bóg nie narzuca, lecz prosi. Maryja jako istota wolna mogła powiedzieć Bogu „nie”, podobnie jak w ogrodzie Eden postąpiła Ewa, słuchając zwodniczych zapewnień węża. Ewa też była wtedy bez grzechu, pełna łaski i w komunii z Bogiem. To, co Ewa zniszczyła przez swoją pychę, nieufność i nieposłuszeństwo, Maryja na nowo odbudowała przez swoją wolność, pokorę, ufność i posłuszeństwo Bogu. Stając się służebnicą Pana, stała się wolna wobec wszystkich innych autorytetów ludzkich.

Kim jestem, a kim nie?
Niedziela Gaudete – Niedziela Radości. Liturgia zaprasza nas do radości, bo przychodzący Pan jest coraz bliżej. Jan Chrzciciel pokazuje nam, co jest źródłem tej głębokiej radości, której świat dać nie może. To świadomość własnej tożsamości i misji. Jan wie, kim jest w oczach Boga i jaką misją On go obdarzył. Mówiąc o samym sobie do faryzeuszy, najpierw trzykrotnie zapewnia, kim na pewno nie jest. Dopiero potem stwierdza, kim jest. Im bardziej będziemy świadomi, kim jesteśmy, a kim nie, tym więcej radości będzie nam towarzyszyło w codzienności.

Odwaga nawrócenia
Jan przygotowuje drogę Jezusowi. Jest głosem Słowa. Jan zanurza w wodzie, podczas gdy Jezus zanurza w miłości Ducha Świętego. Jan, stając się drogą dla Jezusa, zaprasza innych: „Przygotujcie drogę Pana!”. Autentyzmem jego życia z Bogiem pociągnął wielu do przemiany życia. Także my, podejmując osobisty trud nawrócenia i przemiany naszego życia, stajemy się inspiracją dla innych. Pokazujemy, że zmiana jest możliwa, że warto żyć według wartości ewangelicznych. Żyjąc blisko Boga, można być człowiekiem wiernym, dobrym, prawdziwym, a także radosnym, wolnym, szczęśliwym i spełnionym.

Jezus odszedł do Ojca, a swój dom, czyli Kościół, pozostawił naszej trosce. Pan powierzył nam „staranie o wszystko”, a obdarzając życiem, powołaniem i misją, „każdemu wyznaczył zajęcie”. Do nas należy uważność i czuwanie oraz ciągła gotowość serca na spotkanie z Jezusem, teraz sakramentalnie, a kiedyś twarzą w twarz. Czuwanie uwrażliwia nasze serca na rozpoznawanie Bożego działania w nas i pośród nas. Dewiza wielu świętych może się stać również dla nas inspiracją na tegoroczny Adwent, jak też na całe życie: „Żyj tak, jakby każdy kolejny dzień był twoim ostatnim dniem życia”.

Niech Jezus króluje w nas
Jezus mówi te słowa do swoich uczniów, czyli do tych, którzy budują z Nim bliską więź przyjaźni. Aż cztery razy powtarza to, czego oczekuje i co zostało lub nie ofiarowane Mu w drugim człowieku. Zanim jednak skieruje do nas zachętę do bycia miłosiernym jak On sam, karmi nas swoim Słowem, Ciałem i Krwią, przyjmuje nas we wspólnocie Kościoła, okrywa swoim przebaczeniem nagość naszego grzechu, swoim miłosierdziem leczy rany duszy, swą łaską uwalnia z naszych zniewoleń. Doświadczając takiego królowania Jezusa w naszym życiu, możemy iść i służyć Mu w naszych braciach i siostrach.

„Każdemu dał według jego zdolności”. Życie jest darem Boga. Kiedy przyjmujemy je, czyli samych siebie z Jego rąk, możemy sami stawać się Jego darem dla świata. Nikt z nas nie dostał za dużo, aby czuć się przytłoczony niemożliwością realizacji własnych darów. Nikt z nas nie dostał też za mało, aby zazdrościć innym i narzekać. Ważne jest, abyśmy te Boże dary przeżywali jako możliwość, a nie jako naszą własność. Wierność w rzeczach małych otwiera nas na realizację większych dzieł, a jednocześnie na przyjęcie jeszcze większej łaski i obdarowania. Niewiara w możliwość rozwijania Bożych darów zamyka nas w sobie, unieszczęśliwia, czyni ludźmi dostrzegającymi jedynie negatywne aspekty i nadmierne wymagania. Jeśli Bóg ci coś dał, to znaczy, że jesteś w stanie to przyjąć, unieść i zrealizować.

Życie człowieka jest wciąż skierowane ku czemuś, ku komuś. Dążymy od tego, kim jesteśmy, ku temu, kim mamy się stać. Od życia ziemskiego ku miłości Boga – Oblubieńca. Lampa to symbol mojego życia, prostego i kruchego jak glina. Oliwa to miłość Ducha Świętego, bez niej nie zapłonę. Życiowa mądrość i roztropność to napełnianie mojego życia, wnętrza, mojej lampy – oliwą Ducha, Jego miłością. Głupota to coraz większe oddalanie się od miłości Oblubieńca w ciemność. Oddalanie się do tego stopnia, że może On powiedzieć: „Zapewniam cię, że cię nie znam”. Panien rozsądnych i głupich jest tyle samo. Mądrości i głupoty jest we mnie po równo. Ode mnie zależy, ku czemu zwrócę moje serce, za czym podążę.

Być szczęśliwym
Według Jezusa człowiek szczęśliwy nie upatruje poczucia bezpieczeństwa w samym sobie, lecz pozwala, aby Bóg był we wszystkim jego źródłem. To ten, który nie ucieka przed smutkiem, lecz pozwala, aby Bóg go pocieszał. To ten, który nie używa przemocy w relacjach, ale zdobywa szacunek i autorytet siłą swojej łagodności, wzorując się na Bogu. To człowiek, który realizację swoich aspiracji, pragnień i marzeń uzgadnia z Bogiem, szukając we wszystkim Jego woli. Osoba szczęśliwa według Ewangelii nie oskarża, nie osądza, nie ocenia jedynie według własnego punktu widzenia, lecz czerpie z własnego doświadczenia Bożego miłosierdzia. Dzięki temu, że ma czas dla Boga, widzi Go w drugim człowieku czystym sercem i spojrzeniem. To osoba, która pierwsza wyciąga rękę do zgody i pojednania, ponieważ nosi w sercu Boży pokój.

„Będziesz miłował” – bardziej niż nakaz czy przykazanie jest to pragnienie Boga względem nas i Jego obietnica. Jeśli pozwolimy Bogu, aby nas kształtował, On mocą swojego Ducha uzdolni całą naszą osobę do kochania w sposób harmonijny i integralny. Wówczas będziemy kochać Go całym umysłem przez poznawanie prawdy. Całym naszym sercem przez budowanie dojrzałych więzi i relacji. Całą naszą duszą przez podejmowanie ewangelicznych decyzji i czystość intencji w działaniach. Coraz bardziej harmonizując nasze wnętrze, będziemy zdolni do miłowania naszych bliźnich jak siebie samych.

Wolność słowa i wolność w słowie
Jezus jest mistrzem komunikacji międzyosobowej. Z jednej strony nie daje się wciągnąć w manipulacje faryzeuszy. Nie idzie za tanimi pochlebstwami, nie chce też zjednywać sobie rozmówców. A z drugiej strony nie ubliża im, nie upokarza. Raczej zaprasza do głębszej refleksji nad sobą i czystością intencji w działaniu: „Obłudnicy! Dlaczego Mnie wystawiacie na próbę?”. Nie daje odpowiedzi, którą chcieli na Nim podstępnie wymusić, lecz prowokuje ich samych do odpowiedzi.